Ο άνθρωπος της ζωής σου είναι μόνο ένας

Για να είμαι ειλικρινής θεωρώ ότι σπανίως συνάδουν μαζί της αν και θα έπρεπε τα πάντα να θεωρούνται «λογικά» όταν έχουν να κάνουν με το συναίσθημα.

Διότι αυτό είναι ικανό να εξηγήσει ή να σταθεί έστω ως δικαιολογία στις περισσότερες καταστάσεις που το μυαλό δεν μπορεί να αιτιολογήσει.

Ή τέλος πάντων εκείνο που εμείς οι άνθρωποι για τη δική μας συνεννόηση έχουμε ονομάσει μυαλό εννοώντας αυτήν, την τόσο υπερεκτιμημένη και καλά «common sense».

Πάρε για παράδειγμα δύο ανθρώπους που κάποτε ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλον, στην πορεία αγαπήθηκαν πολύ μα κάποια στιγμή, καιρό μετά, ο έρωτας παραχώρησε εντελώς τη θέση του στην αγάπη και δεν κατάφερε να διατηρηθεί σε επίπεδα τέτοια ώστε να τους κρατήσει ζευγάρι για μια ζωή. Κάπου εκεί η μοίρα -ή όπως θες πες το- τους φέρνει μπροστά σε ένα ομολογουμένως δύσκολο σταυροδρόμι. Θα αποφασίσουν να εθελοτυφλήσουν και να παραμείνουν μαζί ενώ η σπίθα του πάθους μεταξύ τους έχει σβήσει μη θέλοντας να χάσουν ο ένας τον άλλον αφού αγαπιούνται όντως πολύ; Ή θα κοιταχτούν κατάματα και θα παραδεχτούν τα συναισθήματά τους τα οποία έχουν πια ωριμάσει, έχουν δοκιμαστεί και κανείς δεν μπορεί να τ’ αμφισβητήσει, απλώς δεν είναι πλέον ερωτευμένοι; Και ποιος τους αναγκάζει αλήθεια να χαθούν;

Μοιάζει από δύσκολο ως ακατόρθωτο στα μάτια πολλών το να χωρίζουν δυο άνθρωποι μετά από καιρό και να παραμένουν ο ένας στη ζωή του άλλου ενεργά στο όνομα της τόσο σπάνιας αγάπης τους. Θαρρείς και κάτι τέτοιο, μια τέτοια αγάπη, που έχει αντέξει κι έχει μοιραστεί τόσα, βρίσκεται κάθε μέρα, σε κάθε γωνιά. Απαιτεί ωριμότητα, συνειδητοποίηση και τέλος παραδοχή το να καταφέρει κανείς να διαχωρίσει τον κάποτε έρωτα με την αγάπη που σε ανθρώπινο επίπεδο δε γίνεται και δεν υπάρχει λόγος να σβήσει ποτέ. Μα αν το πετύχει θα είναι πια ικανός να μη θυσιάσει το δεύτερο στο βωμό του σβησμένου πρώτου χωρίς να υποπίπτει κάθε τόσο σε πισωγυρίσματα.

Είναι μεγαλειώδες να μπορεί κανείς να ισχυρίζεται πως ό,τι κι αν συμβεί έχει έναν άνθρωπο δικό του σ’ αυτήν τη ζωή και δεν το λέω μελοδραματικά. Δεν είναι δεδομένο πως οι «αγάπες» που μοιραζόμαστε καθημερινά με κάποιους γύρω μας είναι από εκείνες τις σχεδόν όντως ανιδιοτελείς οι οποίες μόνο με τη «δοκιμασία» μιας ανώτερης τριβής και πλήρους αποδοχής του άλλου καταφέρνουν να βλαστήσουν μέσα μας. Ο άνθρωπος πολύ σπάνια αγαπάει τόσο όσο όντως νομίζει, συνήθως κατά βάση δένεται. Φυσικά κι η αγάπη απαιτεί δέσιμο, αλλά το δέσιμο δεν προϋποθέτει πάντα αγάπη. Κι εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως κάτι τόσο δυσεύρετο θα ήταν κρίμα να πεταχτεί στα σκουπίδια λόγω «κοινής λογικής».

Πώς είναι δυνατόν να παραμένετε φίλοι, θα ρωτήσει κανείς, ενώ επί χρόνια ολόκληρα ήσασταν ζευγάρι; Αυτά δε γίνονται, θα συμπεράνει τέλος αφοριστικά. Δεν ισχυρίζομαι πως δε θα υπάρξει η αμηχανία της προσαρμογής στην αρχή. Ούτε πως δε θα βρεθείς αντιμέτωπος με τον πόνο του χωρισμού παρότι αυτός συνέβη οικειοθελώς κι απ’ τις δύο πλευρές. Αν μη τι άλλο η ζωή σου υφίσταται ριζικές αλλαγές σε προσωπικό επίπεδο και κάθε τέτοια αλλαγή είναι επώδυνη. Αυτό που θέλω να πω είναι πως κάθε τέτοιο στάδιο αξίζει να το παλέψουν όσοι συνδέθηκαν τόσο δυνατά και τόσο ανεπανάληπτα έντονα σε συναισθηματικό επίπεδο ώστε να μην πάει τελικά στράφι όλο αυτό κι απλώς να μεταμορφωθεί.

Διότι, ναι, μπορεί να συμβεί να ξέρεις πως κάποιος θα είναι πάντα άνθρωπός σου κι ας πάψετε να είστε κάποτε ερωτευμένοι. Μπορεί να είναι πάντα κομμάτι σου κι ας γνωρίσεις στην πορεία έναν εξίσου έντονο έρωτα που θα σε κάνει να θες να το δοκιμάσεις μαζί του κι όπου βγει.

Φυσικά στον αντίποδα υπάρχουν κι όσοι θα σκεφτούν πως τέτοιες αγάπες μεγάλες δε λέει να οδηγούνται σε χωρισμό. Όμως εφόσον έχουμε μία μόνο ζωή και κανείς δε μας εγγυάται δεύτερη ή τουλάχιστον μία ακόμη όπως θα την επιθυμούσαμε, δεν αξίζει να συμβιβαζόμαστε ούτε να συμβιβάζουμε τα μέσα μας. Αν καταπιέσεις πάθη όπως ο έρωτας το πιθανότερο είναι κάποια στιγμή να εκραγούν. Αν συνεχίσεις να μασκαρεύεις έρωτα μια σχέση απόλυτης, αλλά σκέτης αγάπης υπάρχει πιθανότητα να την υπονομεύσεις εσύ ο ίδιος όταν κάποια στιγμή σε πνίξει αυτό το οποίο αναπόφευκτα θα σου έχει λείψει.

Σε κάθε περίπτωση η φράση «δεν αναιρεί το ένα το άλλο» ισχύει κι έτσι εδώ το τέλος ενός έρωτα δεν αναιρεί την αγάπη μεταξύ δυο ανθρώπων όπως ούτε η γέννηση ενός νέου έρωτα αναιρεί την παρουσία του ανθρώπου που έχεις ήδη αγαπήσει τόσο στη ζωή σου. Έτσι κι αλλιώς οτιδήποτε νέο δεν έρχεται να αντικαταστήσει το παλιό. Το καθένα έχει διαφορετικές πτυχές, κατέχει διαφορετικές θέσεις στην καρδιά μας. «Ψευτοπολιτισμένες μαλακίες», θ’ ακούσεις να σου λένε. Ίσως ναι, ίσως όχι. Για μένα πάντως αξίζει να δίνεις ευκαιρίες σε ανθρώπους και συναισθήματα όταν πραγματικά το θέλεις. Γιατί είμαι αρκετά κυνική για να πιστεύω ότι σκοντάφτεις κάθε μέρα σε πράγματα τόσο αληθινά.

Συντάκτης: Έλλη Πράντζου