“Όσοι αγαπήθηκαν πολύ κάποια στιγμή θα ξαναβρεθούν.”

Ε, ναι λοιπόν χωρίσατε. Μετά από τρελά σκηνικά παράφορου έpωτα κι ας πιστέψατε πως είσαστε κι εσείς το ζευγάρι της κοψοχρονιάς, χωρίσατε. Και μάλιστα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

Βριστήκατε, πετάξατε αντικείμενα, σπάσατε πιάτα. Γενικώς ξεφτιλιστήκατε. Κακολογήσατε το έτερον ήμισυ σε γνωστούς φίλους και οικογένειες, βγάλατε τα άπλυτα που κρύβει κάθε σχέση στη φόρα. Πιάσατε πάτο. Δώσατε όρκους αιώνιου μίσους. Κάνατε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να πληγώσετε ο ένας τον άλλο. Μέχρι και ξενογαμηθήκατε αυθημερόν για να μπήξετε πιο βαθιά το μαχαίρι στην πληγή. Εύγε σας.

Ο καιρός περνούσε και ως γνωστόν, μάτια που δε βλέπονται πηδιούνται αλλού, αλλά το δοντάκι εξακολουθούσε να πονάει. Έσπασε ο διάολος το ποδάρι του λοιπόν και μια νύχτα ζόρικη, βρεθήκατε να τα πίνετε στο ίδιο μπαρ.

Λίγο το ποτό, λίγο η μουσική, λίγο ο θυμός που είχε πλέον περάσει, κοιταχτήκατε στα μάτια και έγινε το μπαμ. Αρχίσανε τα τηλέφωνα, οι εξηγήσεις και τα ρέστα. Το κλασικό παιχνίδι ποντικού-γάτας. Λίγο εμφανίζομαι εγώ, λίγο εσύ, λίγο σε κυνηγάω, λίγο κρύβεσαι. Ωριμότητα πάνω από όλα.

Με τα πολλά κι έπειτα από πολύμηνες διεργασίες, γιατί εσύ έτσι, γιατί εγώ εκείνο, η μαγιονέζα άρχισε να δένει και πάλι. Από ό,τι φαίνεται αγαπιόσαστε αληθινά, πέρα από τη μαλακία που σας δέρνει. Βέβαια υπάρχει ένα πρακτικό κόλλημα. Ο περίγυρος και των δυο, μετά από όσα ακολούθησαν το χωρισμό, δεν έχει και την καλύτερη άποψη για τον «αντίπαλο». Και λογικό είναι. Οπότε τώρα τι;

Κρυφά ραντεβού, ποτάκια σε σκοτεινά μαγαζιά, σεξ στο δάσος. όμορφα. Έχετε μπει λοιπόν σε μια διαδικασία όπου είστε διατεθειμένοι να ξεχάσετε το παρελθόν, ό,τι έγινε έγινε, ψωμί κι αλάτι βρε αδερφέ και να πάτε παρακάτω χέρι-χέρι.

Οι γύρω σας κρατούν μικρό καλάθι.

«Ρε μαλάκα είσαι σίγουρος;»

«Μαράκι μου, θα αντέξεις; Πάλι τα ίδια θα σου κάνει, δεν αλλάζει ο άνθρωπος».

Άλλοτε επηρεάζεστε λίγο κι άλλοτε πολύ. Αλλά το έχετε πλέον αποφασίσει. Μαζί ρε και όπου βγει. Κι ας μην έχετε την έγκριση των γονιών σας.

Κι ας είναι τρελή κι ας είναι μαλάκας. Είμαι μαζί σας, φτάνει πια με τους συμβατικούς έpωτες βολέματος, με ζευγάρια που κάνουν έpωτα κάθε δεύτερο Σάββατο και δεν μπήγουν τις φωνές, αλλά κατά τα άλλα περνάνε καλά. Δε χύνουν ρε αυτοί, μη τους ζηλεύετε.

Σίγουρα έχεις κάποιον φίλο που τα μεθυσμένα βράδια αναπολεί την τάδε, αλλά περνάει όμορφα με τη Σοφία, ησύχασε το κεφάλι του. Πίπες. Πάντα με την τρελή θα θέλει να είναι, απλά δεν έχει τα κότσια να αντιμετωπίσει τις συνέπειες και το τι θα πει ο κόσμος.

Και ναι, κι εμένα με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, αλλά ας όψεται. Δεν χρειάζεσαι πάντα ένα μακρόπνοο πλάνο. Κάποιες φορές χρειάζεται απλά ένα βαρύ ζευγάρι αρχίδια.

Ή αποφασίζεις να ζήσεις στα άκρα κι αυτό που πραγματικά γουστάρεις με όλες τις συνέπειες ή διαλέγεις την κουρτίνα με το ζόνκ, την έγκριση της μαμάς και μια μετριότητα για όλη σου τη ζωή. Προσωπικά, δεν έχω καταλήξει ακόμη αν όλο αυτό χρειάζεται μαγκιά ή απερισκεψία, τα συμπεράσματα δικά σας.

Και ναι λοιπόν, όσο κλισέ κι αν είναι, οι μεγάλοι έpωτες όντως αυτοκαταστρέφονται από την ίδια τους την ένταση. Αν όμως ήταν πραγματικά μεγάλοι, βρίσκουν τον τρόπο και την δύναμη να ξαναφτιάξουν τα πάντα από την αρχή. Κι ας μη μιλούσαν για μήνες κι ας φτάσανε στο μηδέν κι ας κοιμήθηκαν σε χωριστά κρεβάτια.

Μην ελπίζεις σε κάτι μαγικό για να φτιάξουν όλα. Στα μάγια πιστεύουν οι δειλοί.