Οι φίλοι μας, η οικογένεια που επιλέγουμε

Αναρίθμητοι ορισμοί έχουν κατά καιρούς γραφτεί για τη φιλία. Σημειώματα, τετράδια, βιβλία, ημερολόγια, λευκώματα, στίχοι, γκράφιτι, βίντεο και φωτογραφίες μαρτυρούν ότι απ’ την παιδική μας κιόλας ηλικία, ξεκινάμε να αντιλαμβανόμαστε την υπέρτατη σημασία της ύπαρξης φίλων στη ζωή μας, κάτι που όσο περνούν τα χρόνια, παίρνει ακόμη μεγαλύτερη αξία και διάσταση.

Η αλήθεια είναι πως οι καλοί φίλοι είναι σαν τη δεύτερη οικογένειά μας -ή για να το πω καλύτερα-, σαν μέλη της ίδιας της οικογένειάς μας. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που μοιραζόμαστε στιγμές μοναδικές, επτασφράγιστα μυστικά και μεγαλόπνοα σχέδια. Τα άτομα αυτά που σε κάθε μελλοντικό μας βήμα θέλουμε να αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του, σε κάθε παρελθοντική μας κίνηση υπήρξαν βασικά στελέχη, αλλά και στην παραμικρή τρέχουσα κατάσταση της ζωής μας διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Δεν είναι απολύτως απαραίτητο να γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια ή να βλεπόμαστε κάθε μέρα. Οι καλοί φίλοι παίρνουν το βάπτισμα από πολλά διαφορετικά, μικρά ή μεγάλα, καθημερινά ή μη πράγματα. Απ’ την άλλη πλευρά, ωστόσο, τεκμηριωμένες μελέτες αναφέρουν πως μια φιλία που ξεπερνά σε διάρκεια τα επτά χρόνια θα κρατήσει μια ζωή. Δε θα τα βάλουμε και με την επιστήμη τώρα! Φιλίες που διατηρήθηκαν απ’ το σχολείο, το πανεπιστήμιο ή το στρατό είναι σαν τις κολόνιες, κρατούν χρόνια αναλλοίωτες, όλοι το ξέρουν αυτό.

Δεν έχει σημασία αν το πρόγραμμα κι οι υποχρεώσεις μας επιτρέπουν να βλεπόμαστε με τους φίλους μας καθημερινά, αν μιλάμε στο τηλέφωνο με τις ώρες τ’ απογεύματα όπως παλιά, αν κανονίζουμε κάθε σαββατοκύριακο αποδράσεις κι εξορμήσεις μαζί τους. Αυτό που έχει πραγματική ουσία είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί εξακολουθούν πάντα κι είναι κομμάτι του εαυτού μας, το άλλο μας μισό, προέκταση του εγώ μας. Εκείνοι που θυμόμαστε απ’ έξω όλα τους τα προσωπικά στοιχεία, απ’ τα κλασικά, γιορτές, γενέθλια, μέχρι κινητά, σταθερά, διευθύνσεις κι αριθμό πινακίδας. Εκείνοι που έχουμε κάνει τις ωραιότερες τρέλες και τα ομορφότερα ταξίδια μαζί τους, γιατί τούτοι οι ξεχωριστοί για μας άνθρωποι τα έκαναν να φαίνονται έτσι.

Αυτοί που μόλις μας συμβεί κάτι, τρέχουμε να αναζητήσουμε την άποψη και την αγκαλιά τους κι αντίστοιχα, όταν τους προκύψει οτιδήποτε, καθόμαστε με τις ώρες κοντά τους, προκειμένου να βρούμε την καλύτερη δυνατή λύση στο εκάστοτε πρόβλημα. Αυτοί που καταλαβαίνουν την ψυχοσύνθεσή μας απ’ τη φωνή, την έκφραση των ματιών και τη στάση του σώματός μας. Οι μόνοι που δε βαριόμαστε ποτέ μαζί τους, που η μέγιστη διάρκεια τσακωμού μεταξύ μας είναι κάνα τέταρτο το πολύ, που ρουφάμε τις συμβουλές τους σαν σφουγγάρια, που τους νουθετούμε σαν να μιλούσαμε στ’ αδέρφια μας.

Είναι τα άτομα εκείνα που ανυπομονούμε να συναντήσουμε το Σάββατο το πρωί ή που κάνουμε σχέδια διακοπών καλοκαιριού μαζί τους απ’ τα Χριστούγεννα. Είναι οι φίλοι που μετά από ένα δωδεκάωρο στο γραφείο, θα πάρουμε τηλέφωνο για ένα ποτό αποφόρτισης στα πεταχτά. Αυτοί που κανονίζουμε καφέ, μετά φαγητό και στη συνέχεια ποτό, μήπως και καταφέρουμε να τους χορτάσουμε μέσα σε ένα ρεπό. Εκείνοι που λατρεύουμε να ξενυχτάμε τα βράδια της Κυριακής με μεταμεσονύκτιες κουβέντες κι ας ξέρουμε, εκ των προτέρων, ότι το πρωινό ξύπνημα της Δευτέρας θα γίνει αβάσταχτο.

Οι καλοί φίλοι είναι εκείνοι που δεν μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς αυτούς. Αυτοί που είναι πάντα δίπλα μας, στις χαρές και στις λύπες. Η φωτεινή πλευρά της πιο σκοτεινής μέρας μας. Η προτεραιότητα, το παράδειγμα, η δίδυμη ψυχή μας. Οι άνθρωποι που μας ξεκουράζουν, μας ενδυναμώνουν, μας γεμίζουν αισιοδοξία και μας βγάζουν αβίαστα τον καλύτερό μας εαυτό. Είναι οι κλεισμένοι από τώρα κουμπάροι και νονοί της μελλοντικής οικογένειάς μας, προκειμένου να γίνουν και με τη βούλα μέλη της.

Συντάκτης: Κάτια ΣκίτσουΕπιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη