Η Μαρία βρήκε ένα μήνυμα σε μπουκάλι στην παραλία Ξυλοκάστρου.

Τι απίθανη, αλλά ωραία και αληθινή ιστορία! Σαν από ταινία: Κάποιος (μάλλον Γιάννης, αν κρίνω απ’ αυτό που γράφει στην αρχή και την ημερομηνία) έβαλε ένα μήνυμα σε μπουκάλι, και μια κοπέλα το βρήκε και το διάβασε μήνες μετά.

Και το μοιράζεται με μας – ίσως μάλιστα να φτάσει η αφήγησή της και στ’ αυτιά του Γιάννη, ή στα αυτιά της κοπέλας για την οποία είχε κάνει αυτήν την κίνηση…

Είμαι απο το Ξυλόκαστρο. Σήμερα λοιπόν το μεσημέρι γυρνώντας απο την δουλειά και πριν μπω στο σπίτι κατεβηκα λίγο παραλία. Είχε πολύ ωραία μέρα και δεν μπορούσα να αντισταθώ. Η ηρεμία που μου δίνει μια μικρή βόλτα στη θάλασσα είναι οτι αριβώς χρειάζομαι για να αποβάλλω την πίεση της ημέρας.

Αυτή την ηρεμία όμως γρήγορα μου την χάλασαν διάφορα σκουπίδια κατα μήκος της θάλασσας. Ανάμεσά τους και ενα μικρό μπουκαλάκι, νομίζω απο ούζο, το οποίο “σπαρταρούσε” στην άκρη της θάλασσας. Οσο και αν προσπαθούσε, να μπει μεσα, το μικρό κυματάκι που είχε δεν το αφηνε.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν οτι η φύση αντιστέκεται και δεν πρόκεται να δεχτεί αυτή την βαρβαρότητα. Θέλησα να βοηθήσω. Είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για την θάλασσα μετά απο τόση γαλήνη μου έχει προσφέρει. Πόσο μάλλον οταν σε λίγα μόλις μέτρα υπάρχουν 2 μπλέ κάδοι ανακύκλωσης.

Σήκωσα λοιπόν το μπουκάλι αλλά πριν προλάβω να κάνω ένα βήμα κατάλαβα οτι δεν πρόκειται για ένα απλό μπουκάλι. Δεν πρόκειται για σκουπίδι. Μέσα του υπήρχε κάτι. Εβγαλα τον φελό και μέσα υπήρχε ενα διπλωμένο χαρτί και τρείς μικρές πετρούλες. Αμέσως το άνοιξα και άρχισα να διαβάζω.

”Σήμερα είναι η γιορτή μου μα δεν γιορτάζω. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως για άλλη μια μέρα δεν θα μιλήσουμε. Η ώρα είναι 5 το πρωί και δεν με πιάνει ύπνος. Σε σκέφτομαι συνέχεια. Παίρνω τον σκύλο μου και κατεβαίνω θάλασσα.

Έχει ξαπλώσει στα πόδια μου και του χαιδεύω το κεφάλι όσο του λέω τον πόνο μου. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνει αλλά έχω ανάγκη να τα πω κάπου. Ξαφνικά σηκώνεται και μου φέρνει 3 πέτρες. Τις αφήνει δίπλα μου και με κοιτάει. Ένιωσα σαν να έτριψα το λυχνάρι και πλέον έχω 3 ευχές.

Η 1η ευχή είναι για σένα : Ευχομαι να έχεις βρεί πραγματικά την ”καλύτερη παρέα” και να είσαι χαρούμενη. Αυτό ήθελα πάντα για εσένα. Αυτό και μόνο.

Η 2η ευχή είναι για μένα : Εύχομαι κάποια στιγμή να σταματήσω να πονάω κάθε φορά που σε σκέφτομαι.

Η 3η ευχή είναι για μάς : Εύχομαι όταν σε μια επόμενη ζωή ξαναβρεθούμε, τότε να με αγαπήσεις αληθινά. Τόσο που δεν θα θέλεις με τίποτα τον κύκλο μας να κλείσεις…”

Πάνω αριστερά έχει ημερομηνία 07/01/2016 και μέσα μου μετράω Φεβρουάριος, Μάρτιος, Απρίλιος. Τρείς μήνες !!! Κόλλησα και δεν ήξερα τι να κάνω. Εντάξει το μπουκάλι θα το πετάξω στην ανακύκλωση αλλά το γράμμα ? Μήπως δεν ήταν τυχαίο που βρέθηκα εκεί ? Μήπως δεν προσπαθούσε η θάλασσα να κρατήσει έξω το ‘σκουπίδι’ αλλά το έβγαλε για να το βρώ εγώ ? Μήπως κατάλαβε οτι δεν μπορούσε να το παραδώσει εκεί που έπρεπε και ζητάει την βοηθειά μου ?

Δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει όλο αυτό αλλά θα προσπαθήσω να βοηθήσω. Ζητάω και εγώ απο εσάς όμως να βοηθήσετε να ταξιδέψει αυτό το γράμμα. Ζητάω να βοηθήσετε να γίνουν όλοι σας οι αναγνώστες συνταξιδιώτες τις παραπάνω ιστορίας μήπως και καταφέρει να φτάσει εκεί που πρέπει.

Ευχαριστώ πολύ